Atatürk, müzik eğitimi görmemişti fakat her çeşit müziği seviyor, klasik Türk müziği makamlarını biliyor, bazı şarkı ve türküleri başarı ile söyleyebiliyordu. Falih Rıfkı Atay, Ata'nın türkü ve şarkı söyleyişini Çankaya adlı eserinde şöyle anlatmaktadır:
"Mustafa Kemal yalnız Rumeli türkülerini mat sesi ile güzel ve tatlı söylemekle kalmaz; klasik alaturka musikisi makamlarını da bilirdi. Bilhassa Rumeli türkülerini söylerken derin ve onulmaz bir gurbet ve sıla acısı gözlerinde yaşarırdı. O, vatanını unutmaz, kaybettiğimiz Rumeli ve Makedonya topraklarının kır kokularını alır gibi su ve çıngırak seslerini duyar gibi bakışları uzaklaşa uzaklaşa sislenir, bizim içinde olmadığımız hatıralar içine karışır giderdi."

Ses sanatçısı Mualla Gökçay da hatıralarında Atatürk'ü şu cümlelerle anlatmaktadır:
"Ata umumiyetle Türk musikisini severdi ama Rumeli türkülerini her şeye tercih ederdi. Rumeli türkülerini bize bizzat kendisi meşk etmişti. Arada bir konuşur gibi 'tane tane okuyun diye ihtar ederdi. En sert hocalardan daha titizdi. Musikiden çok anlar, en ufak falso veya hatayı hemen yakalardı."

Atatürk, çok sevdiği ve bizzat söylediği aşağıda adı geçen türkülerin radyo repertuvarına kazandırılmasını sağlamıştır:
Atabarı (Artvin)
Atladım bahçene girdim (Rumeli türküsü)
Alişimin kaşları kare (Rumeli türküsü)
Ayağına giymiş sedef nalini (Rumeli türküsü)
Bülbülüm altın kafeste (Trakya türküsü)
Dağlar dağlar (Rumeli türküsü)
Gide gide yarelerim delindi (Rumeli türküsü)
Köşküm var deryaya karşı (Rumeli türküsü)
Maya dağdan kalkan kazlar (Rumeli türküsü)
Manastır (Rumeli türküsü)
Pencere açıldı Bilal oğlan (Rumeli türküsü)
Şahane gözler (Rumeli türküsü)
Yemenimin uçları (Rumeli türküsü)